Zorgen over de nalatenschap
Ze is een pittige dame op leeftijd, die weet wat ze wil. Haar sociale kring is klein. Ze maakt zich zorgen over haar nalatenschap. Want ze heeft niemand om haar wilsbeschikking uit te voeren. Haar dochter, haar zus of haar neef zouden de aangewezen personen zijn, maar daar heeft ze geen vertrouwen in. Ze vraagt mij of ik haar executeur kan zijn. Dat kan, maar dan stel ik wel een paar voorwaarden. In het belang van allen.
Jij bent ergens naar op zoek
Je bent niet zomaar terecht gekomen op het blog Levenendood. Misschien heb je een concrete vraag, ben je op zoek naar informatie, kennis, herkenning, contacten, inzichten of inspiratie. Wat de reden van je bezoek ook is, het heeft vast iets te maken met sterven, afscheid nemen of rouw. 
Ik hoop dat je kunt vinden wat je zoekt en dat ik je met een van mijn artikelen een stapje verder help. Maar misschien wil je meer informatie, heb je onbeantwoorde vragen, wil je ervaringen delen of mis je onderwerpen. Ik wil je graag helpen, zodat Levenendood van nog meer waarde voor je kan zijn.
Laat me weten wat je zoekt
Het is mijn ambitie om Levenendood in 2014 dé ontmoetingsplaats en informatiebron te maken voor alles wat kan spelen rondom het levenseinde. Een plek waar goede informatie te vinden is, waar ervaringen gedeeld worden en die de moeite waard is om te bezoeken of je op te abonneren. Waar een community ontstaat van geïnteresseerden, professionals en lotgenoten. Dat kan niet zonder jouw hulp. Daarom vraag ik je te laten weten wat jouw vragen en behoeften zijn. Welke informatie zoek je? Waarover wil je iets weten? Zijn er ervaringen die je wilt delen? Wil je misschien zelf een keer een artikel schrijven?
Geef nú je reactie in het vak hieronder
Ik beloof je dat ik alle reacties ga gebruiken voor mijn artikelen in het komend jaar. Graag bied ik ook jou de ruimte om een artikel te publiceren. Ik laat je in januari weten hoe de planning eruit komt te zien.
Deel dit bericht via de social media
Wil je ook anderen in je netwerk de kans geven om te reageren? Deel dit bericht dan via de knoppen hieronder.
Ik kijk uit naar jullie reacties! Samen kunnen we alles aan.
De dood is een taboe
Stil staan bij sterfelijkheid doet mensen bewuster leven. Ook als er geen directe aanleiding is om te denken dat het levenseinde in zicht is. In het hele land zijn er initiatieven om de dood bespreekbaar te maken. De effecten zijn beperkt; praten over de dood blijft voor velen een taboe. De focus van de initiatieven is vooral medisch en gericht en op het sterven zelf. Ik vind dat de insteek breder zou moeten zijn; gericht op zingeving en kwaliteit van leven. Daarmee zijn mensen veel makkelijker te verleiden om ook te praten over de dood. Lees verder
http://www.fin-esse.nl/p/91/In-de-media
Café Rouwkost in Amersfoort. Ontmoetingsplaats voor mensen die een dierbaar iemand hebben verloren, georganiseerd door Humanitas Eemland. Ik gaf een lezing met als titel Vier dimensies van rouw. RTV Baarn maakte een impressie.
Kort geleden besteedde Nieuwsuur aandacht aan zorg in de laatste levensfase. “Ik dacht dat ik het gezegd had, maar ze hebben het blijkbaar niet gehoord.” Moeizaam ademend ligt ze in bed. Ze hebben haar weer opgelapt, toen ze buiten kennis was en dreigde te overlijden. Liever had ze rustig willen sterven. Overduidelijk heeft de communicatie te wensen overgelaten. Dat kan beter en daarom hebben Nico Mussert en Etienne Tiessen de Stichting ZoBeter opgericht. Doel is de communicatie tussen zorgverlener en patiënt, en daarmee de zorg, te verbeteren. In het belang van alle betrokkenen. Lees verder
Reanimeren, tenzij….
Uit onderzoek blijkt dat slechts 4 op de 100 mensen van boven de 70 een reanimatie buiten het ziekenhuis redelijk tot goed overleven. Voor mensen van boven de 80 zijn de kansen nog eens de helft. Toch is het beleid dat er altijd gereanimeerd wordt, tenzij vooraf is vastgelegd dat de patiënt dit niet wenst of de arts op voorhand of ter plaatse besluit dat reanimeren bij deze patiënt zinloos is. Argument voor dit beleid is het feit dat er geen specifieke groepen aan te wijzen zijn voor wie reanimatie op voorhand helemaal kansloos is. Gezien de kleine kans op goed overleven bij ouderen vraag ik me af: is degene die een oudere reanimeert nu een redder of eigenlijk een beul? Lees verder
Euthanasie in het nieuws
Er is de laatste tijd veel discussie en publiciteit over euthanasie bij dementie. De KNMG (de landelijke artsenfederatie) stelt dat euthanasie alleen plaats kan vinden als de patiënt nog voldoende wilsbekwaam is om zijn wens te herbevestigen. De wet geeft aan dat euthanasie ook mogelijk is als de patiënt in het verleden bij vol bewustzijn een schriftelijke euthanasieverklaring heeft opgesteld en aan de overige criteria voldoet. De huidige praktijk is dat gehandeld wordt naar de richtlijnen van de KNMG. Euthanasie bij wilsonbekwame dementerende patiënten wordt niet of nauwelijks toegepast. Ik verwacht dat de discussie er uiteindelijk toe zal leiden dat de interpretatie van de wet ook door de KNMG verruimd zal worden. Lees verder
Rond zijn tachtigste nam hij het besluit. Hij wilde zijn lichaam ter beschikking stellen van de wetenschap. Hij zorgde dat het nodige hiervoor geregeld werd en informeerde zijn kinderen. Veel werd er niet over gesproken. Ondanks zijn leeftijd leek zijn overlijden nog heel ver weg. En toen was het ineens zover. Hij overleed op een besneeuwde dag, in de vroege ochtend. Enkele uren later werd zijn stoffelijk overschot opgehaald. En dat was het dan… of toch niet? Lees verder
Vorige week was ik even terug in het Hospice waar ik een tijd gewerkt heb als zorgvrijwilliger. Er gebeurde van alles tegelijk en toch heerste er een weldadige, warme, huiselijke sfeer. Vrijwilligers waren bezig met de verzorging van de gasten. Er werd schoongemaakt, er draaide een was, koffie werd gezet. In de huiskamer zat een vrijwilliger te praten met de partner van een van de gasten. Een van de bestuursleden liep binnen om de dozen met speculaas van de Sinterklaasactie op te halen. Het was er vertrouwd, alsof ik nooit was weg geweest. Lees verder
Met een blij gezicht bladert ze door de map die voor haar ligt. ‘Wensen rond de laatste levensfase, uitvaart en nalatenschap’ luidt de titel. “Het is een pak van me hart”, zegt ze. “Alles is nu geregeld en vastgelegd. Je weet niet half hoeveel rust me dat geeft.” Op het eerste oog lijkt dit nu niet direct iets om blij van te worden. Het was soms dan ook best lastig om over deze gevoelige onderwerpen te praten. Maar nu dat proces achter de rug is overheerst de blijdschap. Ik voel me vereerd met het vertrouwen dat ik heb ervaren. En ik ben blij met wat ik voor haar kan betekenen. Lees verder
levenendood 