Betere zorg door betere communicatie

Kort geleden besteedde Nieuwsuur aandacht aan zorg in de laatste levensfase. “Ik dacht dat ik het gezegd had, maar ze hebben het blijkbaar niet gehoord.” Moeizaam ademend ligt ze in bed. Ze hebben haar weer opgelapt, toen ze buiten kennis was en dreigde te overlijden. Liever had ze rustig willen sterven. Overduidelijk heeft de communicatie te wensen overgelaten. Dat kan beter en daarom hebben Nico Mussert en Etienne Tiessen de Stichting ZoBeter opgericht. Doel is de communicatie tussen zorgverlener en patiënt, en daarmee de zorg, te verbeteren. In het belang van alle betrokkenen.

Overlijden in een hospice

Een hospice voelt als een warm bad

Vorige week was ik even terug in het Hospice waar ik een tijd gewerkt heb als zorgvrijwilliger. Er gebeurde van alles tegelijk en toch heerste er een weldadige, warme, huiselijke sfeer. Vrijwilligers waren bezig met de verzorging van de gasten. Er werd schoongemaakt, er draaide een was, koffie werd gezet. In de huiskamer zat een vrijwilliger te praten met de partner van een van de gasten. Een van de bestuursleden liep binnen om de dozen met speculaas van de Sinterklaasactie op te halen. Het was er vertrouwd, alsof ik nooit was weg geweest.

Lessen voor levenden

Leren van stervenden

Massaal werd er de afgelopen periode gekeken naar de serie Over mijn lijk van BNN. Het programma maakte grote indruk. Jip, een van de deelnemers, werd zelfs trending topic op twitter. Het is dan ook ontroerend en heel aangrijpend om te zien hoe jonge mensen omgaan met hun ziekte, hun leven invulling geven en toeleven naar hun dood. Wat kunnen wij leren van Jip, Marieke, Methap,  Amber en Ronald?

Oncofonie toont kracht van creatieve expressie

Grootse opbrengst voor Kanker in beeld

Theater Carré was zondag  afgeladen. Het was de dag van de Oncofonie. 360 leden van de koren Zingen voor je leven, tientallen artiesten, het Noordpoolorkest, twee jonge ballerina’s, en zo’n 1500 enthousiaste bezoekers. Doel: aandacht en middelen voor de Stichting Kanker in beeld. Resultaat: verbondenheid, betrokkenheid, saamhorigheid, inspiratie en ongetwijfeld een flink geldbedrag.

Sterven en social media

Levenskracht via social media

Op Twitter en internet kom ik mensen tegen die terminaal ziek zijn. Ze delen hun ervaringen, zorgen en goede momenten. Ze blijken veel lezers te bereiken en krijgen veel reacties. Ook van onbekenden. Moedig vind ik het van ze. En ik zie dat de social media ze helpen om midden in het leven te blijven staan.

Op tijd sterven

Sterven op het juiste moment

De afgelopen week was er veel publiciteit over een onderzoek onder artsen over de vraag of en hoe lang ze patiënten blijven behandelen als het levenseinde in zicht komt. In een artikel in de Volkskrant van 2 juni 2012 zegt Joris Slaets, hoogleraar ouderengeneeskunde: ‘Ik denk dat mensen nu vaak te laat sterven’. Dit veronderstelt dat je ook op tijd kunt sterven. Wat voor iemand op tijd is, hangt vooral af van de waarden en normen van de patiënt. Ik moedig iedereen aan om hierover bij zichzelf te rade te gaan en voor zichzelf op te komen als de tijd daar is.

Sparen voor later

Sober leven

Ze leven sober. Niet dat dat moet. Ze hebben allebei een goede baan en de kinderen zijn zelfstandig. Zo hebben ze het gewoon altijd gedaan. Een enkele keer gaan ze naar het theater en als ze uit eten gaan nemen ze een pizzaatje. De enige luxe die ze zich veroorloven is dure geluidsapparatuur. Daar genieten ze enorm van. En verder zijn ze graag in de natuur, maar dat kost natuurlijk niets. Hoogstens een keer de aanschaf van een nieuwe verrekijker.

Rode rozen

We hebben haar begraven op haar 66e verjaardag, 26 oktober 1994. De kist werd hoog op de schouders gedragen. Stijlvol, waardig, want daar hield ze van. Daarachter een lange stoet mensen. En bovenop de kist een groot bloemstuk van rode rozen.

Precies een jaar eerder had ik al afscheid van haar genomen.

‘Zingen voor je leven’ opent mond en hart

Zingen voor je leven

Zingen opent je hart. Het geeft lucht, energie en maakt blij. Ik was te gast bij Zingen voor je leven in het Toon Hermans Huis in Amersfoort. Meer dan 40 koorleden. Mensen die met kanker te maken hebben (gehad). Elke twee weken zingen ze voor hun leven en soms treden ze op. Er lijken hechte banden te zijn tussen de deelnemers. Over ziekte en rouw hoor ik niet veel.